Genieten nondeju!
foto in de lounchruimte voor zeugen
Zondagnacht 4.00 uur, de telefoon gaat, ik krijg geen alarm van de stal meer, dus schrik ik, ons moeder aan de lijn, ze is onwel geworden. Ze kan niet uit bed komen. Ik woon er 5 minuten vandaan, wil haar deur openmaken, sleutel past niet. Oh ja, shit, ze heeft nieuwe deuren en kozijnen.
Terwijl ik haar aan de telefoon heb, rij ik weer naar huis voor de nieuwe sleutel. Ben ik terug, past de sleutel weer niet; de bijgemaakte sleutel die niet even getest is. Mijn moeder toch via de telefoon gevraagd om naar de deur te komen. Dit lukte met veel moeite uiteindelijk toch. Eenmaal binnen belde ik de huisartsenpost. Ze was goed aanspreekbaar en er werd besloten om ze met de ambulance naar het ziekenhuis te brengen. Daar werd ze aan een vragenvuur onderworpen. En met trots vertelde ze dat ze geen huisarts had – deze had ze wel natuurlijk, maar nog nooit geweest – en niet ook maar één pil hoefde te slikken! Een blanco strafblad dus. Daarom onderging ze ook een volledige APK-keuring inclusief hersenscan. Goedgekeurd. Er viel niks te repareren. Inmiddels is ze weer thuis, maar ze is nu een oud vrouwtje geworden zoals ze dat zelf zegt, doordat haar evenwichtsorgaan plots uit balans is. Nu loopt ze met een rollator. Terwijl ze tot op heden altijd vrijwilligerswerk deed in het verzorgingshuis, heeft ze nu zelf zorg nodig. Dat valt haar zwaar. Ze heeft 17 jaar mijn vader verzorgd die leed aan Parkinson. Toen hij 14 jaar geleden overleed, kreeg ze ineens veel tijd voor zichzelf. Maar dat zorgzame zat er nog steeds in. Zo deed ze tot nu toe allerlei vrijwilligerswerk. Zoals wandelen met mensen in een rolstoel, inkopen doen voor bingoprijzen, frietjes bakken en met de collectebus rond. Met haar 89 jaar was ze nog heel actief met yoga, zwemmen, fietsen, wandelen, kaarten, auto rijden. Zo zou ze deze week de tuin van mijn zus een lentebeurt geven. Maar nu moet ze toch een tandje terugschakelen. Maar ze blijft positief en gaat ervan uit dat het weer goed komt! Zo is dat!
1 mei nadert; als jullie dit lezen is die datum voorbij en wonen we niet meer in Erp
Dit wilde ik toch even delen met jullie. We weten allemaal dat we moeten genieten van het moment. Dat vanzelfsprekende van elke dag kan ineens abrupt verstoord worden en dan wil je niet hoeven zeggen: ‘Had ik het maar anders gedaan.’ Druk hebben we het allemaal, zeker als veehouders. Dat hoeft niet erg te zijn; van hard werken is nog nooit iemand doodgegaan zegt mijn moeder nog steeds. Hard werken kan ook veel voldoening geven, maar vergeet niet (ervan) te genieten!
We hebben ons varkensbedrijf per 27 maart jongstleden verkocht vanwege geen opvolging. En dat bevalt me prima. Wat me het meeste verrast heeft, is de rust. De rust van het heerlijk mogen uitslapen want dat kan ik namelijk heel goed. Met de nadruk op kan. Dat kon dus vaak niet. Nu word ik niet meer wakker gebeld door het alarm of door medewerkers, stagiaires, vakantiehulpen, vertegenwoordigers, erfbetreders of andere vage figuren. Terwijl ik het echt heel fijn vond om met mensen te werken, te plannen of werk te bespreken. 1 mei nadert; als jullie dit lezen is die datum voorbij en wonen we niet meer in Erp en start een nieuwe periode. Het gaat jullie goed en we komen elkaar vast nog weer eens tegen! Proost!
Deze column verscheen eerder in vakblad Pigbusiness.
Jan Vogels
Ex-varkenshouder in Erp www.varkenshotel.com
Tekst: Jan Vogels
