Ga ik het missen?

Binnenkort is het zover, dan ben ik varkenshouder af. Anderhalf jaar geleden heb ik mijn bedrijf te koop gezet; meteen in het begin wat geïnteresseerden, nieuwsgierigers, oriëntaties, lijkenpikkers. De sector kwam toen net uit een prijsdal. Dus men moest nog wat aan verkoopprijzen van stallen wennen. Zeker voor een goed onderhouden, up-to-date stal; klaar voor de nieuwe provinciale regels van 2024.

Het zal toch een momentje worden als ik straks de staldeur voor de laatste keer achter me dicht doe. Al zijn er nu ook al een paar momentjes geweest. Zoals op de avond van de mondelinge overeenkomst. Een momentje met gemengde gevoelens. Blijdschap want het bedrijf is verkocht en ook een traan vanwege een onherroepelijk afscheid.

Ik heb altijd gezegd: ik ben een ondernemer. Een ondernemer toevallig met varkens, maar als ik geen varkens had gehad dan was ik wel iets anders gaan ondernemen. Helemaal toevallig dat ik varkenshouder werd, is het natuurlijk niet. Ik heb uiteindelijk na een proefperiode van vier jaar (ik had eerst op een andere locatie een zeugenbedrijf gehuurd) het vleesvarkensbedrijf van mijn ouders overgenomen. Het maakt eigenlijk niet uit met wat voor bedrijf je onderneemt. Ik draag graag zelf de verantwoording, het risico, maar daar mag dan ook wel iets tegenover staan. Maar als je dieren houdt, dan komt er nog iets extra’s bij. Je bent niet zomaar klaar als je de deur achter je dicht trekt. Daarin zit het grote verschil vergeleken met andere soort ondernemingen.
Ik sta 24/7 aan vanwege de zorg voor mijn dieren. Als het personeel naar huis is, blijven de dieren nog mijn aandacht vragen. Ga ik dat missen? In al die jaren heb ik met veel plezier met schooljeugd gewerkt, stagiaires opgeleid, af en toe drie tegelijk. Ga ik dat missen? Midden in de nacht alarm. Ga ik dat missen? Studieclubs, vergaderingen, werkgroepen, seminars, pr-activiteiten. Ga ik dat missen? Pig Story wuppies uitdelen op festivals. Ga ik dat missen? Kortom zal ik het varkenswereldje gaan missen? Zolang ik nog varkens heb, zal ik nog wel voorzitter van de studieclub mogen blijven. En anders heb ik er altijd nog wel eentje in de diepvries; ik weet niet of dat ook telt.
Mijn kinderen gaan het bedrijf dus niet voortzetten en ik stond voor de keuze. Opkoopregeling? Ruimte voor ruimteregeling? (Lees: sloopregelingen.) Gelukkig is me die ellende bespaard en is de werkelijkheid vele malen leuker. Straks gaan twee jonge varkenshouders ons bedrijf runnen. Ik wens ze veel succes en vooral ook plezier toe. Veel mensen vragen wat ik ga doen, na een leven vol varkens. Daar ben ik eigenlijk nog helemaal niet mee bezig. Ik zit nog volop in (nu nog) mijn bedrijf en merk dat ik daar nog niet over nadenk. Maar mensen in mijn omgeving leven mee en gaan zelfs al ideeën aanleveren. Bijvoorbeeld journalist bij een leuk vakblad. Mijn zoon zei ‘dat kan jij helemaal niet, als journalist moet je vragen stellen, jij praat zelf veel te graag’. Of iets in de pr van de varkens, dagvoorzitter of stagebegeleider? Of ga ik samen met mijn zoon Jari zijn bedrijf met sensor- en cameratechniek mee uitbouwen? Of mijn zoon Jelle helpen met keukeninterieurs bouwen? Allemaal leuke ideeën waar ik dus nog niet mee bezig ben.
Voorlopig zijn jullie nog niet van me af, want ik blijf nog even deze column schrijven!

Jan Vogels
Varkenshouder in Erp www.varkenshotel.com

Tekst: Jan Vogels

Beeld: Natasja Beverloo