Mijmeren..

Jan bij de drachtige zeugen

Tijdens de eerste helft van Senegal-Nederland op het WK bleef ik door het getrommel nog wakker, maar bij de tweede helft mijmerde ik over wat het nieuwe jaar ons gaat brengen. Waar sta ik met mijn bedrijf, wat wil of kan ik nog verbeteren? Extra personeel aannemen zodat ik zelf meer tijd krijg om nog eens kritisch naar verbeterpunten te kijken? Of meer tijd in coaching van stagiaires en personeel steken, want dat vind echt heel leuk om te doen maar kan ik daar ook een verdienmodel van maken? Tijd moet tenslotte ook ingewisseld worden voor een paar klinkende munten.

Stagiaires zijn gewoon leuk om mee te werken; zeker bij meerdere tegelijk. In de pauze meeluisteren als ze hun weekend samen aan het doornemen zijn, en dan gewoon voor mijn plezier ze onmogelijke opdrachten geven. Ze de raarste woorden aanleren en ze natuurlijk de nodige fouten laten maken. Deze gepokt en gemazelde varkenshouder weet immers dat je van fouten meer leert dan van succes. En wat is het leuk als dan een stagiaire, die voorheen nog nooit op een varkensbedrijf was geweest, aan het einde van de tienweekse stage zegt met een ietwat knorrig geluid: „Ik denk dat ik de varkens ga missen.” Een mooier compliment kun je niet krijgen. En dat ze dan op haar vrije dagen op ons varkensbedrijf haar zakcentje kan bijverdienen. Dat zorgt dan voor twee blije mensen. Of als ze je vertellen waarom ze voor Het Varkenshotel als stageplek gekozen hebben. Dat dat dan komt door één speciaal zinnetje in mijn profiel; dat als ik niet voor de varkens had gekozen ik waarschijnlijk leraar was geworden. Ik ben een lesgevende varkensboer geworden en ik vind het prachtig. Als ik mijn bedrijf zou verkopen, ga ik dat missen – en natuurlijk de varkens.

Mijmeren doe ik ook over hoe mijn varkens zelf te verwaarden; terugdenkend aan de vijfdaagse cursus ‘het nieuwe veehouden’ waar je je blik kon verbreden. Waar ook een samenwerking met een zelfslachtende slagerijwinkel uit voortkwam, waardoor je met voer- en transportstrategie je kwaliteit van het vlees probeerde te verbeteren. Dus zo’n lekker en gezond mogelijk stukje vlees bij de consument op het bord zien te krijgen. De ‘kortste weg van boer naar bord’ noemde ik het. Maar helaas, dat eindigt zeer abrupt; maar ik blijf mijmeren. Zo’n samenwerking kan alleen maar als je de lusten en lasten samen eerlijk verdeelt. Dat weer nieuw leven inblazen? We mijmeren nog even door in de wetenschap dat er uit gemijmer altijd weer een briljant idee voortkomt.

Deze column verscheen in november in het vakblad Pigbusiness.

Jan Vogels