Te Koop

Jan bij een van de 264 kraamhokken

‘Waarom verkopen jullie je bedrijf? ’ is een vraag die ik de laatste tijd regelmatig te horen krijg sinds bekend is dat ik mijn bedrijf wil verkopen.

Geen gedwongen verkoop door stikstof of financiën. De reden is simpel: er is geen opvolging en ik ben ook niet meer de jongste. Ik ben al vanaf mijn twintigste, dus al veertig jaar, met veel plezier een trotse varkenshouder en dat kan ik best nog een aantal jaren volhouden. De verkoop hoeft dus niet op stel en sprong. Ik moet niks. Maar als er een serieuze gegadigde is, gaan we daarmee graag in gesprek.

Inmiddels hebben we al met een paar geïnteresseerden voor het bedrijf gesproken. We hebben 1.150 zeugen plus 450 fokzeugen, 7.000 biggen en 2.600 vleesvarkens. De kruising Deen x Pic x 408G eindbeer. Er is een calamiteitenruimte aanwezig en heel veel biggenplaatsen met mogelijkheden voor het Beter Leven-concept. In de zomermaanden zorgt zomerkoeling voor rust en een aangenaam klimaat in de stal. Daarnaast wordt er 70 procent op gas bespaard door warmte-terugwinning en liggen er 1.100 zonnepanelen op het dak. In deze tijd van Poetin-terreur en oplopende energierekening een verademing die een boer rustig laat slapen. Er is ook een NB-vergunning aanwezig en hierover ook geen slapeloze nachten.
Maar stoppen? Dat is toch wel een dingetje. Veertig jaar varkenshouderij gaat letterlijk in je kleren zitten en de grote vraag die iedereen aan een stoppende boer zal stellen, is: ‘Wat ga je daarna doen? Je zal wel de public relations ingaan? Of iets heel anders?’ Het antwoord is eenvoudig. Ik heb nog helemaal geen idee. Het is nog helemaal blanco. Wanneer ik stop, ligt de hele wereld met talloze nieuw te bewandelende paden aan mijn voeten. Ik mijmer wel onder het werk of vlak voordat ik in slaap val en dan fantaseer ik. Misschien iets in de muziek? Bij dat idee moet ik al glimlachen. Muziek brengt me wel in beroering en je kunt nog steeds inzenden voor de Varkens Top50: varkenshoteltop50@varkenshotel.com. Een praktischer idee is misschien wel met Jari samenwerken betreffende sensortechniek. Daar ligt een gouden toekomst. Uitproberen van nieuwe ideeën, samen met mijn zoon Jari die aan innovatieve hokverrijking doet. Ik heb altijd opengestaan voor andere ideeën. Het kan me niet gek genoeg zijn. Ik probeer altijd open te staan voor andere meningen, nieuwe ideeën, zoals bijvoorbeeld via de WUR of Vkon.
Wat ik me wel heb voorgenomen is dat ik me in ieder geval ga bezighouden met positieve dingen, zoals ik dat altijd gedaan heb. Een andere vraag die mensen mij nu ook stellen: ‘Ga je het missen?’ Ook het antwoord daarop is ongewis. Ik weet het niet. Wat ik zeker weten wel ga missen: met (jonge) mensen werken, kennis overbrengen, stagiaires, rondleidingen aan scholieren en natuurlijk het belangrijkste de varkens. Het bezig zijn met resultaatverbetering op allerlei vlakken.
Echter, verkoop van agrarische bedrijven gaat moeilijk nu. De (Rabo)bank financiert (bijna) niet vanwege stikstof. Misschien ben ik de komende jaren, met plezier, wellicht nog steeds varkenshouder. Het zou evenwel ook zo maar kunnen dat dit mijn laatste column is. Ga ik dat dan missen? Geen chefredacteur die me achter de broek aan zit. Geen deadline-stress meer...